« ...πολλές φορές δεν έβγαζα φωτογραφίες γιατί ήθελα να βλέπω. Οι εικόνες που βλέπεις είναι μοναδικές. Εννοώντας τους ανθρώπους γύρω μου. Άλλωστε αυτούς τελικά μου αρέσει να φωτογραφίζω και όχι τα κάστρα. Πραγματικά δεν έχει όρια ο κόσμος....»
Μενταγουάι, Ινδονησία.... Γυμνοί ιθαγενείς μέσα στην τροπικά ζούγκλα που κυνηγάνε την τροφή τους με τόξα, «ντύνονται» από φλοιούς δέντρων και περίτεχνα τατουάζ, γιατρεύονται με τελετές και ξορκισμούς. Μόνη εξαίρεση στο μοτίβο είναι ένα ρολόι στον καρπό, δώρο κάποιου ξένου επισκέπτη. Δεν γνωρίζουν πώς να διαβάζουν την ώρα. Αρκούνται στη δύση και την ανατολή του ήλιου.
Μακριά μαλλιά και τατουάζ σε ολόκληρο το σώμα και ένας σχεδόν ανύπαρκτος ρουχισμός που αποτελείται από ένα κομμάτι ύφασμα. Τα δόντια τους είναι ακονισμένα σε σχήμα τριγώνου ενώ καλύπτουν το λαιμό τους με αναρίθμητα πολύχρωμα κολιέ.
Ξαφνικά ο Αμάν Αμπέ κοντοστάθηκε και μου έκανε νόημα να ακούσω «κάτι» ψηλά στον ουρανό. Δεν καταλάβαινα τι εννοούσε μέχρι που άρχισε να βρέχει καταρρακτωδώς. Όταν η βροχή σταμάτησε τον ρώτησα τι ήταν αυτό που μου έλεγε να ακούσω. Και μου απάντησε «σου έλεγα να ακούσεις την φωνή της βροχής που έρχεται.»
