«…Θα ανοίξω τα μάτια μου σε ένα περιβάλλον που το μυαλό μου δεν μπορεί να φτάσει. Είναι η ίδια η ζωή.

Θα κάνω ότι μπορώ να τα μεταφέρω και σε αυτούς που δεν έχουν, ίσως προς το παρόν, την τύχη μου.

Γιατί ότι κι αν λένε, τους χρωστάω τα πάντα…» Γιάννης Ψιλάκης

Είναι οι λέξεις που ο αδελφός μου, Γιάννης Ψιλάκης, έγραψε σε κάποιο από τα ταξίδια του, στο προσωπικό του ημερολόγιο. Δεν θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ, σαν η μικρότερή του αδελφή – είχαμε άλλωστε δέκα χρόνια διαφορά – ότι θα ερχόταν κάποτε η στιγμή που θα έγραφα για εκείνον και δεν θα ήταν εδώ.....

Ο Γιάννης Ψιλάκης, υπήρξε ένας υπέροχος άνθρωπος, φίλος, αδελφός και φωτογράφος. Πάντοτε ζήλευα που είχε την πολυτέλεια και την ευκαιρία να κάνει τα όνειρά του πραγματικότητα ταξιδεύοντας ανά τον κόσμο, με τις αγαπημένες του φωτογραφικές μηχανές, για μήνες ολόκληρους... μέχρι να ανακαλύψει και το τελευταίο απόμακρο μέρος και μέχρι να του τελειώσουν τα αμέτρητα φιλμ που κουβαλούσε μαζί του....

Οι ιστορίες που έλεγε στην μητέρα μου και εμένα ήταν πάντα ενδιαφέρουσες, συγκλονιστικές και πολλές φορές σαν βγαλμένες από ταινίες. Καθόμασταν με τις ώρες και τον ακούγαμε καθώς μας περιέγραφε τα τοπία, τους ανθρώπους, τα ήθη και έθιμα αλλά και τα μελλοντικά ταξίδια που θα οργάνωνε αμέσως μετά.

Δυστυχώς ο Γιάννης, δεν πρόλαβε να ταξιδέψει σε όλα τα μέρη που οραματιζόταν. Οι αμέτρητες φωτογραφίες και το υλικό που μας άφησε, αποτελούν το τελευταίο έργο του.... όπως το έβλεπε και το αποτύπωνε ο ίδιος μέσα από τον φακό της μηχανής του...

Η μητέρα μου Τίτη Ψιλάκη και εγώ, θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε, από τα βάθη της καρδιάς μας, όλους τους φίλους και γνωστούς του Γιάννη που όλα αυτά τα χρόνια ήταν κοντά μας, όπως επίσης και όσους συνέβαλαν στην πραγματοποίηση σπουδαίων έργων στην μνήμη του Γιάννη, με την δημιουργία γεώτρησης στην Κομπόλτσα και σχολείου στην Αντίς Αμπέμπα στην Αιθιοπία .... μια χώρα που τόσο πολύ ο Γιάννης αγαπούσε.

Νίνα Ψιλάκη